Burun Estetiği Yaptırmaya Nasıl Karar Verdim?

Burnumla ilk ne zaman derdim oldu tam hatırlamıyorum. Ortaokulda gittiğim bir geziden profilden fotoğraf çekilmiş mesela, o zamanlar burun kaydıraktan hallice. Sonraki zamanlara dair aklımda kalan bir diğer anıysa bir arkadaşımın okulda “Cemre, burnunu çeker misin? Tahtayı göremiyorum,” demesiydi. Şimdi aklıma geldikçe gülüyorum ama tabii o zamanlar canım çok sıkılmıştı. O dönem kendi içimde burnuma kafayı takmaya başladığım zamanlardı.

Ortaokulun sonunda aileme büyüyünce burnumu yaptıracağımı söyledim. Ailemin yorumu “Çok karakteristik bir burnun var, gerek yok,” oldu. Ama gerçekten karakteristik miydi? Bana göre hiç değildi. Keşke elimde fotoğraf olsa da koyabilsem buraya ancak o zamanlar hiç profilden fotoğraf çekilmiyordum.

Bir gün Aydın’da ailemin yanında tatildeyken trafik kazası geçirdim ve kazada burnum kırıldı. Onca üzüntünün içerisinde dedim ki, fırsat bu fırsat burnuma estetik yaptıracağım. Ancak kırılmadan dolayı burnumda ödem olduğu için estetik operasyon yapılamayacağını öğrendim. Doktorum kapalı bir ameliyatla burnumu eski haline getirdi. Sonraki süreç o kadar sancılı geçti ki… Burnuma tampon takıldı. Tamponla birkaç gün yaşamak ve onun çıkarıldığı an bayağı zorlayıcıydı. Ve ben bunun üzerine estetik operasyonu tamamen kafamda bitirdim.

Ancak zaman geçtikte burnum daha şekilsiz bir hal almaya başladı. Artık ailem için de burnum karakteristik değildi. Bir gün annem “Sana bir doktor buldum, tamponsuz ameliyat yapıyormuş ve çok iyiymiş. Şu güne randevu aldım, istersen görüşmeye gidebiliriz,” dedi. (Tarihi hatırlamıyorum ama bu konuşmadan ameliyat tarihine kadar çok kısa bir süre vardı). Tamponsuz olacağını duyduğum an hemen ikna oldum ve tamam, dedim. Görüşmeden de çok mutlu ayrıldım, doktor tam istediğim gibi doğal bir burun çizdi bana. Çok kısa bir süre içerisinde de randevum oluşturuldu.

Kan alınırken bile ortalığı yaygaraya veren ben, bu süreci çok kolay atlattım. Çok komik, o gün sadece damar yolu açılırken ağladım. Beni ameliyathaneye indirirken sanırım sakinleştirici gibi bir şey verdiler. Hemşirenin eli o kadar ağırdı ki, o an aşırı canım acıdı. Ameliyat sonrasında burnumda hiçbir şey yokken kolumdaki acı felaket boyuttaydı.

İyileşme sürecini kolaylıkla atlattım, sadece yanlış hatırlamıyorsam bir hafta sonra yapılan kontrol sırasında ciddi canım acıdı, o kadar. İkinci ağlamam da o zaman oldu. Morluklarım geçip burnumdaki şişlik indiğinde aynada gördüğüm halimden çok memnundum. Bir süre sonra, yıllarca profilden veremediğim pozları verip Instagram’da paylaşmaya başladım ve hâlâ daha devam ediyorum, devam edeceğim.😊

Güzellik için acı şart mı bilmiyorum ama bazen bazı acılar, uzun zamandır ertelenen bir kararı harekete geçirebiliyor. Şimdi aynaya baktığımda, burnumdan öte bu kararı almış halimi seviyorum.